به گواهی محقّقین علم تاریخ، اوضاع اجتماعی مسلمانان از عصر زمامداری عثمان و حكومت یافتن بنی‌امیّه در شهرها و استان‌ها رو به انحطاط عجیبی گذاشت، و در عصر معاویه به‌خصوص بعد از شهادت حضرت امام‌مجتبی(علیه‌السلام) با سرعت عجیبی اجتماع در سراشیبی سقوط افتاد به‌طوری‌كه با اوضاع مجتمع عصر پیغمبر اسلام(ص) و دوران خلافت علی(علیه‌السلام) تفاوت‌های فاحش یافت.
