فردی اعرابی و نیازمند به محضر مبارك امام(علیه‌السلام) شرفیاب شد. امام(علیه‌السلام) دستور دادند كه آنچه در خزانه است به او عطا كنند. بیست‌هزار درهم در خزانه بود؛ به او بخشیدند. اعرابی گفت: مولای من! چرا فرصت ندادی تا حاجتم را بگویم و مدح و سپاسم را تقدیم كنم.
امام(علیه‌السلام) فرمود:
