ج ـ تسنّن و اصطلاح فرقه‌ای آن (در برابر تشیّع) بعد از عصر رسالت
این تحلیل كه تشیّع هم مانند تسنّن از آغاز شكل سیاسی داشته و به‌تدریج پشتوانه مذهبی یافته است صحیح نیست. مخالفت با جانشین اعلام‌شده ازطرف پیامبر (ص) جنبه سیاسی داشت و همان سیاست موجب انشعاب و اختلاف شد و نظر جدیدی را در برابر اعتقاد به امامت به وجود آورد و باعث شد كه پیروان اسلام اصیل و ناب به‌صورت یك فرقه و با نام شیعه، جهت‌گیری سیاسی داشته باشند.
