یك انقلاب سیاسی محتاج به عدّه و نفرات و جمعیت و افراد است و بدون افراد و سرباز و سپاه انقلاب سیاسی نتیجهبخش نمیشود.
پس اگر كسی قیام كند و اعلان مخالفت با حكومت بدهد و به جمع قشون و سپاه اهمیت ندهد، نمیتوان او را طالب ریاست دانست. و اگر از اینهم جلوتر رفت و لشكر خود را با اعلام عاقبت حزنانگیز و پایان پراندوه قیام خویش از دور خود متفرق ساخت و بلكه رسماً به آنها اجازه كنارهگیری داد، رهبر این قیام به فكری كه متهم نمیشود فكر سیاست، سلطنتطلبی و حكومت است.