زهد امام مجتبی(علیهالسلام) به حدّی بود كه تمام اسباب حب و دلگرمی به امور دنیوی و نعم آن را ترك فرمود و به خانة آخرت و منزلگاه
پرهیزكاران اقبال و توجّه داشت و چنان بود كه خود فرمود: