كسانى كه در قبول ولایت تكوینى و تصرفات معصومین(علیهم‌السلام) در امور تكوینى از بیم وقوع در شرك و تفویض و غلوّ (ـ و در حقیقت به علّت جهل به معنایى ولایت ایشان ـ) تأمّل دارند، نهایت چیزى را كه در اینجا ـ باوجود وقایع عینى و مسلّم خارجى كه هرر یك حكایت از ولایت آن بزرگواران دارد ـ مى‌توانند احتمال دهند و بیش از آن نمى‌توانند، این است كه بگویند:
