بسم الله الرّحمن الرّحیم
دعای شریف عرفه كه از حضرت سیّدالشّهدا(علیهالسلام) روایت شده است تا جمله «وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَىْءٍ قَدِیرٌ یَا رَبِّ یَا رَبِّ» مورداتّفاق همة كتابهای دعاست، ولی بخش دیگر كه از «إِلَهِی أَنَا الْفَقیرُ فی غِنَایَ، فَكَیْفَ لَا أَكُونُ فَقِیراً فِی فَقْرِی » آغاز میشود و به جمله «اَلْحَمْدُ لِلهِ وَحْدَهُ» پایان مییابد، مورد سؤال و بحث و سخن است که آیا این بخش به دعا الحاق شده یا از اصل دعاست؟