مولای نیازمندان

امام‌حسین(علیه‌السلام)‏، نماز را به‌جای آورد و بیرون آمد. اعرابی تنگدستی را مشاهده‏ نمود، برگشت و قنبر را صدا زد.

قنبر گفت: لَبَّیْكَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ.

فرمود: «از پول مخارج ما چقدر مانده است؟».

عرض كرد: دویست درهم كه فرمودی در بین اهل‌بیت، قِسمت كنم.

احادیث:

قَالَ رَسُولُ‌ اللهِ(ص): «اَلسَّخَاءُ شَجَرَةٌ فِی الْجَنَّةِ أَغْصَانُهَا فِی الدُّنْیَا، مَنْ تَعَلَّقَ بِغُصْنٍ مِنْهَا قَادَهُ ذَلِكَ الْغُصْنُ إِلَى الْجَنَّةِ وَالْبُخْلُ شَجَرَةٌ فِی النَّارِ أَغْصَانُهَا فِی الدُّنْیَا، مَنْ تَعَلَّقَ بِغُصْنٍ مِنْهَا قَادَهُ ذَلِكَ الْغُصْنُ إِلَى النَّارِ».[1]

درس سخاوت

امام‌حسین(علیه‌السلام)، عابدترین بندگان

ابن عبدالبر و ابن‌اثیر از مصعب زبیری روایت کرده‌اند که می‌گفت:

«حسین بافضیلت و متمسّک به دین بود و نماز و روزه و حجّ او بسیار بود».[1] عبدالله بن زبیر در وصف عبادت او گفت: «حسین در شب، بیدار و در روز، روزه‌دار بود».[2]

احادیث:

قَالَ الصَّادِقُ(علیه‌السلام): «فِی التَّوْرَاةِ مَكْتُوبٌ: یَا ابْنَ آدَمَ! تَفَرَّغْ لِعِبَادَتِی أَمْلَأُ قَلْبَكَ غِنًى وَلَا أَكِلُكَ إِلَى طَلَبِكَ وَعَلَیَّ أَنْ أَسُدَّ فَاقَتَكَ وَأَمْلَأَ قَلْبَكَ خَوْفاً مِنِّی وَإِنْ لَا تَفَرَّغْ لِعِبَادَتِی أَمْلَأُ قَلْبَكَ شُغُلاً بِالدُّنْیَا ثُمَّ لَا أَسُدَّ فَاقَتَكَ وَأَكِلُكَ إِلَى طَلَبِكَ».[1]

درس عبادت

امام‌حسین(علیه‌السلام)، چراغ اسلام

هرچه بیشتر در حالات سیّدالشهدا‏‌(علیه‌السلام) دقیق شویم این رمز بر ما آشكارتر می‌شود كه در امر دین، بصیرتی خارق‌العاده و بینشی غیبی، راهنمای آن حضرت‌(علیه‌السلام) بوده است.

شاگردان مكتب پیامبر(ص)

احادیث معتبر بر این مطلب دلالت دارند كه پیغمبر(ص)، علی‌(علیه‌السلام) و فرزندانش را به دانش‌هایی مخصوص گردانید. كتابی به خطّ علی‌(علیه‌السلام) و املای پیغمبر‌(ص) همواره در این خاندان مورد استناد و