ترس از عذاب الهی

امام حسن‌‌(علیه‌السلام) عابدترین مردم عصر خود، و زاهدترین و فاضل‌ترین ایشان بود.[1]

پند بی‌رنجش

روزی از روزها در ایّام كودكی، امام به‌همراه برادرش امام حسین‌‌(علیه‌السلام) پیرمردی را دیدند كه وضو را به ‌درستی و صحّت به‌جا نمی‌آورد.

محبّت به مردم، و هدایت بشر، آن دو بزرگوار را مانع شد كه پیرمرد را به آن‌حال بگذارند. بنابراین به آرامی و احترام فرمودند:

مكارم اخلاق

امام حسن‌‌(علیه‌السلام) در خانه وحی، پرورش یافت؛ و در مدرسه توحید، و در آغوش لطف و مرحمت جدّش پیغمبر‌(ص) مورد تربیت قرار گرفت.[1]

ایشان در مكارم اخلاق و خوی پسندیده و روش نیكو، نمونه بود و یكی از علل محبوبیّت فوق‌العاده آن حضرت، همان اخلاق كریمه‌اش بود كه همگان او را به‌خاطر داشتن صفات حمیده می‌ستودند.

علم امام‌ حسن مجتبی‌‌(علیه‌السلام)

لزومی به بررسی علم امام حسن مجتبی‌‌(علیه‌السلام) ، نیست؛ زیرا آن حضرت به ‌تصریح حدیث «ثقلین» و اخبار دیگر، عِدل قرآن، رهبر و هادی امّت، مفسّر كتاب و وارث علوم پیغمبر(ص) بود.

اوّلین شرط اساسی زعامت، علم و دانش است؛ و چنانچه محدّثان روایت كرده‌اند، از همان آغاز كودكی علم و نبوغ فكری و درك و تیزهوشی بی‌نظیری در امام حسن‌‌(علیه‌السلام) پدیدار بود.

شرفِ نَسَب

شرافتِ نَسَبِ امام حسن مجتبی و امام حسین‌(علیهما السلام) را احدی از این امّت ندارد. آن پدر و آن مادر و آن جدّ بزرگواری كه مایة افتخار كاینات و علّت غایی خلقت ممكنّات است.[1]

فضایل امام‌‌‌(علیه‌السلام)

شیعه و اهل‌سنّت، به‌اتّفاق براین‌عقیده‌اند كه آن حضرت، یكی از اصحاب «كساء» است؛ كه آیه «تطهیر»، در شأن آنان نازل شد. و طبق حدیث متواتر «ثقلین»، عدل قرآن، و نیز یكی از چهار نفری است كه پیغمبر‌(ص) او را برای مباهله با نصارای «نجران»، حاضر فرمود.[1] پیغمبر‌(ص)  او را دوست می‌داشت و می‌فرمود: «این پسرم آقا است».[2]

القاب و كنیه امام‌‌(علیه‌السلام)

از جمله القاب آن حضرت عبارت است از: سیّد، مجتبی، سبط، ولیّ، طیّب، زكیّ و تقیّ و پیغمبر‌(ص) ، آن حضرت را به «أبی‌محمّد»، مكنّی فرمود.[1]

ولادت امام حسن مجتبی‌‌‌(علیه‌السلام)