هند زن ابی‌سفیان و مادربزرگ یزید

خاندان ابی‌سفیان

در میان تمام كسانی كه در مقابل دعوت اسلام به توحید و خداپرستی عناد ورزیده و لجوجانه مخالفت كرده، و مقاومت نشان دادند ابوسفیان فساد و عناد و اصرارش از دیگران بیشتر بود. او تا وقتی كه پیروزی قطعی نصیب مسلمان‌ها نشده بود، برای خاموش كردن انوار آفتاب اسلام تلاش كرد، و در بدر، احد و خندق از سران مشركین، و در احد و خندق سردار لشكر و زعیم سپاه كفر بود.

بَنِی‌الحَكَم

جبیر بن مطعم از پدرش روایت كرده كه خدمت پیغمبر‌(ص)  بودیم حَكَم بن ابی‌العاص عبور كرد، فرمود:

بنی‎امیّه در قرآن و حدیث

در كتب تفسیر و حدیث به‌ طرق اهل‌سنّت روایات متعدد از حضرت امام‌حسن و امام‌حسین‌(علیهما‌السلام) و یعلی بن مرّه؛ ابن‌عمرو و سعید بن مسیب روایت شده كه رسول اعظم‌(ص)  در خواب دید بنی‎امیّه یكی از پس دیگری چون بوزینگان به منبرش بر می‎جهند. پیغمبر‌(ص)  غمناك شد، و پس از آن دیگر كسی او را خندان ندید.

خدا آیة 60 سورة اسراء را نازل فرمود:

نسب بنی‎امیّه

در نسب بنی‎امیّه و پاره‎ای از افراد مشهورشان سخن بسیار است. آنچه كه در ردّ نسبت بنی‌امیه به قریش گفته شده، این است كه: امیّه بنده‎ای رومی بود،

عبدشمس او را خرید و به رسم عرب در جاهلیت او را پسر خود خواند و استشهاد می‎كنند به كلام امیرالمؤمنین‌(علیه‌السلام)  در یكی از نامه‎هایش به معاویه كه فرمود:

بنی‎امیّه در میزان اخلاق

بنی‎امیّه ازنظر اخلاق بی‎مایه و فاقد ارزش بودند، در جاهلیت و اسلام به حبّ دنیا و شهوات و التذاذ جنسی، افراط در خوش‌گذرانی و تجمل و پرخوری و نازپروری، سورپرستی، كاخ‌نشینی و عصبیت فامیلی موصوف و معروف بودند.

عقّاد در كتاب معاویة بن ابی سفیان فی ‌المیزان در فصل «خلیقة امویة» با شواهد تاریخی ثابت كرده كه بنی‎امیّه در این اوصاف ممتاز بوده و به نظر او ـ بااینكه خود از اهل‌سنّت است ـ عثمان و عمر بن عبدالعزیز نیز از این میزان خارج نبوده‎اند.

بنی‎امیّه

چنانچه قلقشندی می‎گوید:^[1] بنی‎امیّه نام چند بطن از عرب است كه یكی از آنها همین بنی‎امیّه معروف می‎باشد كه بطنی از قریش شمرده شده‎اند به این نسب (بنی‎امیّه بن عبد شمس بن عبد مناف).

بخش دوم:

بنی‌هاشم و بنی‌امیه 

هـ. صبر در اطاعت فرمان خدا: معلوم است كه ظهور تمام اقسام صبر از آن حضرت برای اطاعت فرمان خدا بود، و برای امتثال امر خدا از آن‌همه بلاها و مصیبت‌ها استقبال كرد و پیشنهادهایی را كه دوستان یا دشمنان دادند كه با یزید بیعت كند یا به‌ نحوی با او به سازش و سكوت رفتار نماید نپذیرفت و ردّ كرد.