نيمه شعبان، عيد انتظار، عيد نور، عيد نهضت و آماده‌شدن براى جهاد بيشتر، مقاومت‌هاى سخت‌تر؛ و جشن و چراغانى آن، اعلان نشاط، آگاهى، روشنى ضمير، توجّه منتظران و نمايش شادمانى‌ها و زوال تاريكى‌ها در جامعه جهانى اسلام است.
كسى كه منتظر است، بايد به‌سوى آن رستاخيز عظيم و بى‌مانند قدم بردارد و آماده شود و از هر فرصتى بهره‌بردارى نمايد، و دين خدا و احكام خدا و آنچه را كه به صاحب وقت و ولىّ عصر(عج) انتساب دارد، از مال و جان و فرزند و مقام خود گرامى‌تر بدارد و براى حفظ و نگاه‌دارى آن كوشاتر باشد، و بايد جشن و چراغانى و تبليغات
و سخنرانى‌ها و مجالس و محافل نور، اين انتظار حقيقى را در دل‌ها روشن‌تر سازد و بر نشاط و تعهّد و مقاومت جامعه بيفزايد.
كسى كه منتظر است، به معانى بزرگى كه از جشن و چراغانى نيمه شعبان در نظر است، التفات داشته و هدف و مقصد را فراموش نمى‌نمايد، و جشن و چراغانى را وسيله سرگرمى قرار نمى‌دهد، و به‌جاى وظايف خطير و مسئوليت‌هاى مهمى كه در برابر خدا و قرآن و شخص حضرت ولىّ عصر(عج) و اسلام و تشيّع دارد، به مراسم خشك و خالى جشن و چراغانى اكتفا نمى‌كند، و از حقيقت و درسى كه از اين مراسم بايد گرفت غافل نخواهد ماند، تا خداى نخواسته دشمنان يا نادانان، اين مراسم و بلكه اصل انتظار را عوضى تفسیر نمايند و آن را عامل سكوت و ركود و ترك امر به معروف بشمارند.
اين جشن‌ها و چراغانى‌ها بايد اعلان وفادارى به اسلام و تصميم محكم به مقاومت در برابر نقشه‌هاى ضداسلام، و ابراز علاقه به قرآن، و مطالبه حقوق اسلامى، و هم‌صدايى و اتفاق و اتّحاد باشد.
اين مراسم كه در نهايت خلوص صورت مى‌گيرد، اعلام خواسته‌هاى حقيقى جامعه، مخالفت همگان با نظام‌هاى نامشروع، و موافقت آراى عموم با نظام خالص و صحيح اسلامى است، كه بايد هميشه و در تمام مواقع و فرصت‌ها ابراز شود.
وَالسَّلامُ عَلى نامُوسِ اللهِ الْأَكْبَرِ وَالْإِمامِ الثّانِي عَشَرَ، أَبِ الْوَقْتِ وَمَوْلَى الزَّمانِ، الَّذِي هُوَ لِلْحَقِّ أَمِينٌ وَلِلْخَلْقِ أَمانٌ، مَوْلانا وَسَيِّدِنا صاحِبِ الزَّمانِ، أَرْواحُ الْعالَمِينَ لَهُ الْفِدآءُ وَعَجَّلَ اللهُ تَعالى فَرَجَهُ، وَجَعَلَنا مِنْ شِيعَتِهِ وَأَنْصارِهِ وَأَعْوانِهِ.
قم المشرفه، حرم الائمة(علیهم السلام)
لطف‌الله صافى گلپايگانى
1398 هـ . ق