هنگامى كه امیرالمؤمنین(ع) به‌سوى شام مى‌رفتند، دهقانان انبار آن حضرت را دیدند، از مركب‌هاى خود پیاده شدند و پیشاپیش آن حضرت شتابان شدند. امیرالمؤمنین(ع) فرمود: این چه كارى است كه مى‌كنید؟ گفتند: این خوى و عادتى (برنامه‌اى) است از ما كه فرماندهان خود را به آن تعظیم مى‌كنیم. امام فرمود: به خدا سوگند! فرماندهان شما از این برنامه منفعت نمى‌برند و شما در دنیا بر خود زحمت مى‌نهید و در آخرت به آن شقاوت مى‌یابید و چه زیان دارد مشقت و زحمتى كه بعد از آن عقاب باشد و چه سودبخش است راحتى و گشایشى كه با آن امان از آتش باشد.[1]
یعنى انجام این تكلّفات و برنامه‌هاى تملّق‌آمیز، هم زحمت و تكلّف است و هم موجب عقاب خداست؛ چون همان طور كه فرماندهان
نباید از مردم تملّق و توقّع انجام این برنامه را داشته باشند و اگر اراده علوّ و برترى داشته باشند و مقام خود را وسیله تحمیل خود بر مردم قرار دهند، از ثواب خدا محروم و مستحق آتش خواهند شد، افراد هم نباید با عملیات تملق‌آمیز و برنامه‌هاى غرورانگیز، باد در بینى آنها انداخته و آنها را به ترفّع و استضعاف دیگران تشویق و راه تكبر را براى آنها هموار كنند و از آن سو در ترك این تكلّفات و برنامه‌ها، راحتى و آزادى و برابرى است و موجب امن از آتش هم مى‌باشد.
[1]. نهج‌البلاغه، حکمت 37 (ج4، ص10 ـ 11).