4. امام(علیه السلام)  و روشنگری دربارة نتیجة قیام

هركس بخواهد یك انقلاب سیاسی را رهبری كند و مسند زمامداری را تصرف نماید، همواره برای تقویت روحیه اطرافیان خود و تضعیف روحیه دشمن، خود را برنده و فاتح و طرف را بازنده و مغلوب معرفی می‏كند؛ حماسه‌سرایی می‏نماید، از شجاعت خود و جمعیت و امتیازات و شرایطی كه او را بر دشمن غالب می‏كند، می‏گوید، خطابه می‏خواند، سخنرانی می‏كند تا طرف‌دارانش قوی‌دل و به دنبال هدف او باشند.

لیكن اگر سخن از كشته­شدن خود و كسانش به میان آورد و در سخنرانی‌ها گاهی به كنایه، گاهی به‌صراحت از سرنوشت دردناك خویش سخن به میان آورد و مرگ و شهادت خود را اعلام كند كه طبعاً موجب ضعف قلب و بیم و وحشت مردم ناآزموده می‏گردد، معلوم می‏شود در نهضتی كه پیش گرفته مقصدش سیاست و ریاست نیست؛ زیرا علاوه ­بر آنكه اسباب و وسایل آن را تدارك نمی‏بیند، وسایل موجود و حاصل را نیز از میان می‏برد و از اینكه نهضتش منتهی به حكومت و ریاست شود مردم را مأیوس می‏كند.