بر این اساس همراهی یاران وفادار حسین(علیه السلام) با قیام عاشورا را نمی‌توان حركتی بر اساس معیارهای شخصی تصور كرد. تمامی آنان می‌دانستند كه در عاشورا غرق در خون خواهند شد و همگی مرگ در ركاب حسین(علیه السلام) را بر اساس اعتقاد خویش اختیار كرده بودند. این همراهی و همدلی با قبیله‌گرایی و سهم‌خواهی سیاسی هرگز قابل جمع نمی‌باشد و این دو در تضاد با یكدیگر هستند.
از این شواهد تاریخی معلوم می‌شود (صحابه و بنی‌هاشم و مردمان وارد به جریان روز بودند) و یاران حسین(علیه السلام) همه شهادت خود را پیش‌بینی میكردند.