در دنیای معاصر هم بیشتر مللی كه توانستهاند بندهای اسارت خویش را پاره كرده و به آزادی و استقلال برسند برای مبارزه، همین راه را انتخاب نموده‌اند. آنها با فداكاری، تحمل ناملایمات و دشواری‌ها و متاعب و تهییج احساسات، دشمنان خود را در افكار محكوم و پایههای تسلط و نفوذ آنان را متزلزل و بهتدریج ساقط میسازند؛ در این مبارزات آنان كه پرچم به دست گرفتند، پیروز شدند و خون‌هایشان بهای آزادی جامعه و برافتادن نفوذ بیگانه است. این پیكار اگرچه نتیجهاش در آینده ظاهر میشود، موفقیت‌آمیز و افتخار‌برانگیز است؛ زیرا غرض، ریاست و حكومت نیست بلكه هدف، اصلاح و نجات جامعه می‌باشد.