در عصر ما عموم عقلا و طبقات فاضل دنیا، بر این عقیده هستند كه باید تا سرحدّ امكان با ظلم و ستم و استثمار ضعیفان مبارزه كرد. اندیشمندان عالم، حیات و بقای ملل را وابسته به مقاومت آنها در برابر ظلم و ستم میدانند و روش حسین(علیه السلام) را میستایند؛ او را پیشوای فداكاران راه نجات بشر و آزادی ملتها و اصلاحات دانسته و به یاوهسراییهای مُشتی ناصبی اعتنا نمیكنند. كسانی كه این یاوهها بر قلم و زبانشان جاری شود مورد طعن و ردّ مسلمین واقع میگردند.
اول: نویسنده ناصبی گمان كرده قیام حسین(علیه السلام) بهمنظور طلب سلطنت بوده و حاصلنشدن آن بهعلت ترك حزم و احتیاط و آمادهنساختن وسایل و اسباب میباشد؛ ازاینجهت، حركت امام(علیه السلام) را بدون مطالعة عاقبت كار و دوراندیشی شمرده و مورد انتقاد قرار داده است.