كسی كه در راه خدا و برای حفظ دین و مصالح عموم كشته شود ضایع و باطل نشده، بلكه باقی و ثابت گردیده و خود را به گران‌ترین قیمت‌ها فروخته است؛ پس در زمینه تحصیل مصلحت یا دفع مفسده‌ای كه شرعاً مهمتر از حفظ جان باشد، بذل جان و تندادن به مرگ و شهادت، القای در تهلكه نیست، نظیر صرف مال كه اگر انسان آن را دور بریزد تبذیر است ولی اگر برای حفظ آبرو و شرافت یا استفادة بیشتر صرف نماید، بجا و مشروع می‌باشد.
رابعاً: صبر و استقامت در میدان جهاد و دفاع از دین، خصوصاً در مواردی كه پشتكردن به جنگ، سبب تزلزل و شكست سپاه اسلام و غلبه كفار شود و فداكاری موجب تشویق مجاهدین گردد، با علم به شهادت، ممدوح بلكه واجب است. هیچكس این‌گونه مردانگی و ثبات قدم و استقامت را، القای نفس در تهلكه ندانسته و آن را حرام و ممنوع نشمرده است بلكه همیشه بهخصوص در صدر اسلام یكی از افتخارات بزرگ و سربلندی‌های سربازان بهخصوص پرچم‌داران سپاه و
فرماندهان، با چنین روشی صورت می‌پذیرفته است؛ مانند استقامت تاریخی و جانبازی و فداكاری جناب جعفر طیار(علیه السلام) در جنگ موته؛ این جانبازی و مجاهدت و اقدام به شهادت، درك سعادت و رستگاری و تقرب به خداوند متعال است، نه خودكشی و القای نفس در هلاكت.