ابنشهرآشوب روایت كرده كه اهل قبله اجماع دارند بر اینكه پیغمبر(ص) فرمود:
«اَلْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ إمامانِ قاما أوْ قَعَدا»؛[1]
«حسن و حسین امام و پیشوا هستند، ایستاده باشند یا نشسته».
این حدیث و احادیثی دیگر دلالت دارند بر اینكه حسن(علیه السلام) و حسین(علیه السلام) بههرحال منصب امامت را دارا هستند، خواه قیام كنند و خواه خانه‌نشین باشند.
هر روشی كه این دو برادر و سائر ائمه^ پیش گرفتند بر‌حسب امر خدا و تكالیف خاصی بوده است كه به‌حسب اقتضای مصالح بر عهده آنها بوده و این بزرگواران در سكوت و تكلم، صلح و جهاد، و احوال دیگر مأمور به امر خداوند متعال بودهاند و هركدام در عصر خود حامی دین خدا و امان مردم و كشتی نجات بوده و هستند.
حسن(علیه السلام) مانند دوران جدش پیغمبر(ص) در مكه معظمه، و پدرش علی(علیه السلام) در زمان حكومت ابیبكر و عمر و عثمان رفتار كرد؛ و حسین(علیه السلام) بعد از مرگ معاویه مانند جدش رسول اعظم(ص) در هنگامی كه در مدینه بود و مانند پدرش امیرالمؤمنین(علیه السلام) در مدت پنج سال كه با ناكثین و قاسطین و مارقین جهاد كرد، رفتار نمود.
در روایت است كه جابر به حضرت امامحسین(علیه السلام) پیشنهاد داد كه مانند برادرش صلح نماید؛ حسین(علیه السلام) فرمود: «ای جابر! برادرم به امر خدا و پیغمبر(ص) صلح كرد، و من هم به امر خدا و پیغمبر(ص) رفتار میكنم».[2]