جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

عاشورا روز وصال حسین(علیه السلام)  با محبوب خویش بود؛ پس چرا سوگواری كنیم؟

1. بعضی می‌گویند: روز عاشورا روز شادی و مسرت اهل‌بیت^ است؛ زیرا روز كامیابی و ظفر و وصال امام­حسین(علیه السلام)  و اصحاب آن حضرت به پروردگار متعال است، و تأسف و سوگواری ما ناشی از جهل به مقام شامخ آن حضرت و محبت و دلبستگی ما به دنیاست. این نظر تا چه اندازه صحیح است؟

أَلسَلامُ عَلَیْكَ یا أَبا عَبْدِ اللهِ الْحُسَیْنِ وَعَلَى الْأَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بفِنائِكَ.
قالَ الرِّضا(علیه السلام) : «إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنا، وَأَسْبَلَ دُمُوعَنا... أَوَرثَتْنَا الكَرْبَ وَالْبَلاءَ إلی یَوْمِ الْإِنْقِضاءِ، فَعَلی مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْكِ الْباكُونَ، فَإِنّ الْبُكاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ».[1]

 

 

[1]. حضرت امام­­‌رضا(علیه السلام)  فرمود: «به‌درستی‌كه روز حسین(علیه السلام)  چشمان ما را مجروح ساخت و اشك‌های ما را جاری كرد ... تا همیشه غم و اندوه را ارثیة ما قرار داد. پس اشك‌ریختن گریه‌كنندگان بر مانند حسین(علیه السلام) ، گناهان كبیره را از بین می‌برد». صدوق، الامالی، ص190 - 191؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل­الطالبیین، ص169؛‌ ابن­شهر‌آشوب، مناقب آل ابی­طالب، ج3، ص238؛ ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال، ج3،‌ ص28.

نويسنده: