روز عاشورا، روز اوج ظهور كرامت انسانی، و بروز نهایت عظمت درجات معنوی است، و زبان و بیان ما از توصیف مجد، شرف، ایمان، عالیترین مكارم اخلاق، صبر، استقامت، شجاعت، تسلیم، توكل، عزّت و مواضع جلیلهای كه در آن روز از حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) ظاهر شد، عاجز و ناتوان است.
لَـوْلا صَوارِمُهُمْ وَوَقْــعُ نِبالِهِمْ |
|
لَـمْ یَسْمَـعِ الْآذانُ صَــوْتَ مُكبِّرِ |
همان طور كه گفتهاید، این روز، روز افتخار و مباهات بر ملائكة مقربین است؛ روزی كه هیبت و عظمت آن از كوههای جهان، كهكشانها و منظومهها سنگینتر است، عقول عقلا را مات و حیران نموده، و همة دنیا را در برابر آن روحِ بزرگتر و پهناورتر از زمین و آسمان، خاضع نموده است؛ سزاوار است كه هر انسان آگاه و بلكه
همگان به این روز، افتخار نمایند، و بر خود ببالند؛ این با نگاه به عظمت موضع و موقف حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) و آن ایستادگی بینظیر در آن ایستگاه و حفظ موقعیت در برابر عواملی كه هریك میتوانست بزرگترین تهمتنان جهان را به قبول شكست و تسلیم وادارد، سراسر افتخار و عظمت است.
[1]. اگر شمشیر آتشبار و تیراندازی آنان نبود، گوشها هرگز صدای تكبیر را نمیشنیدند؛ طعن نیزهها همه جوارح آنها را تغییر داد جز مكرمتهای آنان كه از هر تغییری در امان بود.
[2]. شهادت میدهم كه او - حسین(علیه السلام) - خون خویش را در راه خدا بذل كرد تا خواهان آن باشد كه بندگان خدا از جهالت و سرگردانی در گمراهی نجات یابند.