|
لا عَذَّبَ اللهُ أُمِی إِنَّها شَرِبَتْ |
|
حُبَّ الْوَصِیَّ وَغَذَّتْنیهِ بِاللَّبَنِ |
ثواب این رساله را به روح پاك مادر عزیزم، فاطمه خانم صافى، دختر مرحوم آیت‌الله آخوند ملا محمّدعلى، هم‌حجره و شریك بحث با مرحوم آیت‌الله میرزاى شیرازى، كه مشتاق لقاى حضرت صاحب‌الزمان(علیه السلام) بود، هدیه مى‌نمایم.
بانویى كه در معرفت و ولایت و مداومت بر ادعیه و زیارت عاشورا با حال خضوع و خشوع و بُكا، همچنین در شوهردارى و تربیت فرزند و فضایل علمى و عملى دیگر نمونه بود و در تربیت من رنج فراوان برد.
«و هنگامی‌که بندگان من، از تو دربارة من سؤال کنند، بگو: من نزدیکم دعای دعاکننده را وقتی که مرا می‌خواند، جواب می‌دهم، پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند، امید که راه را یافته باشند».
وَقالَ النَّبِیُّ(ص) :
«دعا، سلاح مؤمن و ستون دین و روشنایی آسمان‌ها و زمین است».
[1]. «سپاس خدایی راست که او را می‌خوانم پس جوابم می‌دهد، گرچه وقتی از من قرض می‌خواهد بخل می‌ورزم و سپاس خدایی را که او را می‌خوانم و جز او را نمی‌خوانم و اگر غیر او را بخوانم جوابم نمی‌دهد؛ رحمت و درود بر امین وحی او و آخرین پیامبرش ابوالقاسم محمد و خاندان پاکش باد؛ به‌ویژه آنکه به میمنت و مبارکی او، خلق روزی می‌خورند و آسمان و زمین، با وجود او پابرجا هستند، ناموس روزگار و صاحب عصر و زمان، حجت بن الحسن المهدی(علیهما السلام) جان ما و جان همة اهل عالم فدای او باد. خدایا فرج او را نزدیک گردان و شرایط ظهور آن حضرت را فراهم فرما و یاران او را زیاد کن و ما را از یاران آن حضرت قرار بده و شرافت رسیدن به خدمت آن حضرت را بر ما عطا کن، به‌درستی‌که تو اجابت‌کنندة دعایی».
[2]. بقره، 186.
[3]. کلینی، الكافى، ج2، ص468؛ مجلسی، بحارالانوار، ج90، ص288.