عدم بیعت حضرت علی(علیهالسلام) با خلفا
س. شیعه میگویند: ابوبکر و عمر کافر بودهاند. سپس مىبینیم که على خلافت آنها را مىپسندد و با هریک، پس از دیگرى بیعت کرده است، لازمه بیعت این است که علی معصوم نباشد چون با دو کافر ناصبی ستمگر بیعت کرده است و با این بیعت آنها را تأیید نموده است؟
ج. این هم، باز افترا به شیعه است. شیعه، آنها را کافر اصطلاحی نمیشمرد و با آنها در روابط، همان موضعی را که با سایر مسلمانان داشتند و اینک هم دارند، كه همه مسلمانان را به وحدت و اتحاد جبهه واحد در برابر شرق و غرب دعوت میکنند.
و امّا بیعت، مسلّم و قطعی است که بنیهاشم و شیعیان امیرالمؤمنین علی(علیهالسلام) از بیعت با ابوبکر امتناع داشتند. اصل عدم بیعت آنها و غضب فاطمه زهرا(علیهاالسلام) به ابوبکر و عمر مورد اجماع و اتفاق است،[1] ولی بیعت امام(علیهالسلام) با آنها مورد حرف و انکار است که قدرمسلّم این است که بیعت به رضا، طیب نفس و عدم اکراه محقّق نشده است، بلکه بیعت دیگران هم بدون تهدید و ارعاب واقع نشد و غیر از عمر کسی با رضایت بیعت نکرد، لذا اهلسنّت میگویند: بیعت و حکومت به بیعت یک نفر منعقد میشود. عمر، خودش بیعت کرد و سایرین را با الزام و اکراه و درواقع یک کودتا به بیعت واداشت.
بههرحال، عدم بیعت اهلبیت(علیهمالسلام) با ابوبکر ثابت است و وقوع آن بعد از امتناع ثابت نیست و آنها که خبر از وقوع بعد از امتناع میدهند، نمیتوانند بدون اکراه آن را ثابت کنند و نقل میکنند كه در جریان آن بیعتگرفتن، امیرالمؤمنین(علیهالسلام) مشت دست خود را بسته بودند. هرچه خواستند باز کنند میسر نشد و ابوبکر خود جلو آمد و دستش را روی دست آن حضرت گذارد.[2]