سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

تقیّه، اصلی قرآنی

س. منابع شیعیان به‌اتفاق مى‌گویند که ائمه تقیّه مى‌کرده‌اند و کسى که تقیّه مى‌کند معصوم نیست، چون حتماً دروغ خواهد گفت و دروغ یک گناه است!

ج. اگر ظالمی در مقام قتل مؤمنی باشد و از شما نشان‌دادن مکان او را بخواهد، آیا اگر خود را بی‌اطلاع بدانید یا او را به نشان‌دادن جای دیگر، از قتل آن مؤمن بازدارید، آیا گناه کرده‌اید یا از خدا اطاعت کرده و نفس محترمه را حفظ کرده‌اید یا می‌گویید من دروغ نمی‌گویم؟

آیا قرآن تلاوت نکرده‌اید كه در سوره نحل می‌فرماید: (إِلّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَانِ).[1]

آیا آیه سوره آل عمران را قرائت نکرده‌اید: (إِلّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً)[2]؟

دروغ همان‌طور که بدون عذر، گفتن آن حرام است با عذر شرعی واجب است و این مطلب را همه می‌دانند، چطور شما نمی‌فهمید؟ حتماً غرض دیگری در طرح این سؤالات واضح دارید و تقیّه هم اصل قرآنی دارد.[3]

در پایان تکرار می‌کنیم که این سؤالات حاشیه‌ای، اذهان محقّقان را از سؤال اصلی یعنی مشروعیّت خلافت مخالف با نصوص متواتر پیامبر‌(ص)  درباره جانشینی خود، دور نمی‌سازد.

 


[1]. نحل، 106؛ «به جز آنها كه تحت فشار واقع شده‏اند درحالى‌كه قلبشان آرام و با ایمان است».

[2]. آل عمران، 28؛ «مگر اینكه از آنها بپرهیزید (و به‌خاطر هدف‌هاى مهم‌ترى تقیّه كنید)».

[3]. حضرت ابراهیم× نیز، در نظر مفسّران تقیه کرد، آن‌گاه که به مشرکان عصر خود گفت: )إنّی سَقِیم(. صافات، 89.

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: