سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

 فلسفه تقیّه توسط اهل‌بیت(علیهمالسلام)

س. علّت تقیه، فقط ترس است و ترس و هراس بر دو نوع است: اول اینکه انسان از این بترسد که جانش را از دست بدهد و دوم اینکه از شکنجه‌‌شدن و اذیّت و آزار بترسد. كسانی كه شما می‌گویید از طرف خدا امام بوده‌اند چرا تقیّه مى‌کردند بااینكه وظیفه‌شان تبلیغ دین خدا بوده است؟

ج. جواز و بلکه وجوب تقیّه، فقط برای ترس از جان، بیم از آزار و شکنجه و بردن مال و هتک شرف و آبرو نیست، هرچند برای این امور حسب موضوعات و موارد جایز می‌شود.

گاه تقیّه در مورد شخصی و ترک حکم خاص شرعی است که در این موارد، ترس از شکنجه و آزار نیز مجوّز می‌شود، ولی عمده تقیّه‌ای که شیعه آن را در مورد ائمه‌(علیهم‌السلام)  مخصوصاً امیرالمؤمنین‌(علیه‌السلام)  و ترک معارضه فیزیکی، جنگ و مقاتله در آن شرایط مطرح می‌کنند، مصلحت اسلام و حفاظت از شجره‌ طیّبه دین مبین جدید‌الحدوث مخصوصاً در آن شرایط که مؤسس آن رحلت کرده بود، می‌باشد.

و مثل آیه (إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإیمان‏)[1] مسئله حفظ نفس خود شخص است، اما در باب تقیّه، آنچه از ائمه‌(علیهم‌السلام)  صادر شده، بالاتر از حفظ نفس و دفع ضرر شخصی است. حفظ اسلام و دفع خطر از دین و مسلمانان مقصود است.

 


[1]. نحل، 106؛ «به جز آنها كه تحت فشار واقع شده‏اند درحالى‌كه قلبشان آرام و با ایمان است».

موضوع: 
نويسنده: