فلسفه تقیّه توسط اهلبیت(علیهمالسلام)
س. علّت تقیه، فقط ترس است و ترس و هراس بر دو نوع است: اول اینکه انسان از این بترسد که جانش را از دست بدهد و دوم اینکه از شکنجهشدن و اذیّت و آزار بترسد. كسانی كه شما میگویید از طرف خدا امام بودهاند چرا تقیّه مىکردند بااینكه وظیفهشان تبلیغ دین خدا بوده است؟
ج. جواز و بلکه وجوب تقیّه، فقط برای ترس از جان، بیم از آزار و شکنجه و بردن مال و هتک شرف و آبرو نیست، هرچند برای این امور حسب موضوعات و موارد جایز میشود.
گاه تقیّه در مورد شخصی و ترک حکم خاص شرعی است که در این موارد، ترس از شکنجه و آزار نیز مجوّز میشود، ولی عمده تقیّهای که شیعه آن را در مورد ائمه(علیهمالسلام) مخصوصاً امیرالمؤمنین(علیهالسلام) و ترک معارضه فیزیکی، جنگ و مقاتله در آن شرایط مطرح میکنند، مصلحت اسلام و حفاظت از شجره طیّبه دین مبین جدیدالحدوث مخصوصاً در آن شرایط که مؤسس آن رحلت کرده بود، میباشد.
و مثل آیه (إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإیمان)[1] مسئله حفظ نفس خود شخص است، اما در باب تقیّه، آنچه از ائمه(علیهمالسلام) صادر شده، بالاتر از حفظ نفس و دفع ضرر شخصی است. حفظ اسلام و دفع خطر از دین و مسلمانان مقصود است.