پرهیز از گناه، اثر دوستی حضرت علی(علیهالسلام)
س. شیعیان به پیروان خود جرئت دادهاند تا مرتکب هرگونه گناهی بشوند، زیرا به آنها مىگویند که چون شما على را دوست دارید هر گناهى مرتکب شوید اشکال ندارد.
ج. هرگز چنین نیست. مذهب شیعه اهلبیت(علیهمالسلام) سختگیرترین همه فِرَق مسلمانها در انجام واجبات و ترك محرّمات میباشد.
مظاهر زندگی آنها، كسبوكار، سیاست، تجارت، فرهنگ و تعلیموتربیت آنها بر اساس مراقبت تامّ و تمام از احكام خدا و قرآن مجید است.
همانگونه که آیات تشویق به توبه و استغفار )إنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً([1] و (إنَّ اللّهَ لایَغْفِرُ أنْ یُشْرَكَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذلِكَ لِمَنْ یَشَاء)[2] و روایاتی، مثل «التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ كَمَنْ لَا ذَنْبَ لَه»[3] هیچیک سبب جرئت بر گناه نمیشود، روایات «حُبُّ عَلِیٍّ جُنَّة»[4] نیز موجب جرئت بر گناه نمیشود، بلکه سبب احساس پرهیز بیشتر از گناه میشود.
[1]. زمر، 53؛ «همانا خدا همه گناهان را مىآمرزد».
[2]. نساء، 48، 116؛ «خداوند (هرگز) شرك را نمىبخشد! و پایینتر از آن را براى هركس (بخواهد و شایسته بداند) مىبخشد».
[3]. ابن ابیالحدید، شرح نهجالبلاغه، ج11، ص181؛ «کسی که از گناه توبه کند مانند کسی است که گناه ندارد».
[4]. مجلسی، بحارالانوار، ج39، ص258؛ «دوستی و محبّت علی × سپر (آتش جهنم) است».