در این دنیای پرغوغا كه بسیاری از مردم از فشار مادّیّات و مدنیّت (منهای انسانیّت) خسته شده و از سرگردانیهایی كه توجّه به مادّیّات برای بشر فراهم نموده، به ستوه آمده و از رواج فساد اخلاق، فحشا و بیعفّتی و خدعه و نیرنگ رنج میبرند، نیاز جامعه به معنویّات و اخلاق هر روز آشكارتر میشود. جمعیّتی به نام تسلیحات اخلاقی تشكیل شده است كه متأسّفانه چون برنامه كار آنها بهطور جامع و
مستقیم از تعالیم مقدّسه اسلام الهام نمیگیرد، موفقیّتی به دست نمیآورند و اگر هم سروصدایی بلند كنند، بسیار محدود و گاهی ممكن است با اغراض سیاسی توأم باشد. از اینگونه جمعیّتها و سازمانهای ضعیف، كاری ساخته نیست؛ و نمیتوانند در قلب و روح بشر وارد شده و او را در برابر همه این خطرات بیمه نمایند.
یگانه راهی كه بشر را به سرمنزل رستگاری میرساند، راه اسلام است. همان آیینی كه تعالیم و برنامههای آن، همهجانبه و در هر عصر و زمان مترقّیترین تعالیم است. همان دینی كه معنویّت و روحانیّت آن، دلهای بشر را تحت نفوذ گرفته و ماه رمضانش، وضع و اوقات كار و پیشه، اداره و برنامه زندگی و... را عوض میكند.
اسلام برنامه تسلیحات اخلاقی عمیقی از چهارده قرن پیش به اجرا گذارده كه اگر همه باهم همكاری كنند تا این برنامه از هر لحاظ اجرا شود، سطح اخلاق فاضله به میزان بیسابقهای بالا خواهد رفت.
این برنامه تسلیحاتی اسلام در مقابل سپاه خشم و شهوت، بیعفّتی و ناپاكی، جنایت و خیانت، حبّ مال و جاه، بیرحمی، حرص، حسد، ظلم و ستم، تجاوز به حقوق ضعفا، ضعف اعصاب و ضعف روح، ناتوانی اراده و آفات دیگر، همان برنامه ماه رمضان است.
البتّه اسلام برنامههای اخلاقی و اجتماعی دیگر، بسیار دارد كه چون موضوع گفتار ما نمیباشد، بحث درباره آن را به فرصتی دیگر محوّل میكنیم.
برای ما توجّه به برنامههای ماه رمضان لازم و مفید است؛ زیرا میتوانیم با برنامههای آن نقاط ضعف و نواقص امور خود را برطرف كنیم.
آری، ماه رمضان، ماه روزه، قرائت قرآن، دعا و ذكر خدا، توبه و اعاده حیثیّت، ماه كمك به مستمندان و صله رحم، ادب و حسن خلق بوده و دستوراتش بهقدری جالب و ارزنده است كه ارزش آن را با جواهرات و اموال این دنیا نمیتوان سنجید. ثواب تمام اعمال حسنه و كارهای نیك در این ماه بیش از ماههای دیگر است.
قرائت قرآن مجید ـ بهویژه اگر با تأمّل در معانی آیات آن توأم باشد ـ ما را به معارف حقیقی و به عالم انسانیّت، آشنا كرده و امراض روحی را شفا میبخشد.