در روایت نبوی، معیار بهشت و دوزخ در گرو دوستی و دشمنی با دو دردانة رسول اكرم(ص) ذكر شده است.
«هركس حسن و حسین را دوست بدارد در بهشت است، و هركس آنها را دشمن بدارد در آتش است».
رسول خدا(ص) دست حسن و حسین را گرفت، پس فرمود: «هركس مرا دوست بدارد و دوستدار این دو و پدر و مادرشان باشد، در روز قیامت با من در درجة من خواهد بود».
طبرانی از سلمان نقل کرده كه پیغمبر(ص) درباره حسن وحسین(علیهماالسلام) فرمود:
«هركس حسن و حسین را دوست بدارد من او را دوست میدارم، و هركس را من دوست دارم خدا او را دوست دارد، و او را داخل بهشت گرداند؛ و هركس آنها را دشمن بدارد یا بر آنها ستم كند من او را دشمن دارم، و هركس را من دشمن دارم خدا دشمن دارد و او را داخل جهنّم سازد و برای او عذاب جاودان است».
[1]. زرندی، نظم دررالسمطین، ص210؛ مرعشی نجفی، شرح احقاقالحق، ج10، ص707.
[2]. احمد بن حنبل، مسند، ج1، ص77؛ ترمذی، سنن، ج5، ص305؛ دولابی، الذریةالطاهره، ص167؛ طبرانی، المعجمالصغیر، ج2، ص70؛ همو، المعجمالکبیر، ج3، ص50؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج13، ص196؛ ابنحجر، هیتمی، الصواعقالمحرقه، ص192.
[3]. طبرانی، المعجمالکبیر، ج3، ص50؛ ر.ک: ابونعیم اصفهانی، ذکر اخبار اصبهان، ص56؛ ابنعساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج14، ص156؛ صالحی شامی، سبلالهدی و الرشاد، ج11، ص57؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج12، ص120 - 121.