جابر می‌گوید: پیغمبر(ص) در عرفات بود و علی(علیه‌السلام) رو‌به‌روی آن حضرت قرار داشت. پیامبر(ص) به من و علی(علیه‌السلام) اشاره فرمود و ما خدمت او رفتیم، پس فرمود: «یا علی! نزدیك من بیا». علی(علیه‌السلام) نزدیك رفت؛ فرمود: «دستت را در دست من بگذار!»، سپس فرمود: «یا علی! من و تو از یك درختیم، من اصل و ریشة آن و تو فرع آن و حسن و حسین شاخههای آن؛ هركس به یكی از شاخههای آن متعلّق گردد خدا او را داخل بهشت نماید. یا علی! اگر امّت من روزه بگیرند به‌قدری كه مثل كمان‌ها خمیده شوند و نماز بخوانند به‌قدری كه مثل میخ‌ها خشك و بیحركت گردند امّا تو را دشمن بدارند، خداوند آنها را به رو در آتش اندازد».[1]
گنجی شافعی از خطیب بغدادی در تاریخ از علی(علیه‌السلام) روایت دارد كه پیامبر(ص) می‌فرماید: «درختی است كه من ریشه و اصل آن، و علی فرع آن،
و حسن و حسین ثمره و میوة آن، و شیعه برگ آن هستند؛ پس آیا بیرون میشود از پاكیزه و طیّب غیر از طیّب و پاكیزه؟».[2]
یعنی: فرع، میوه و برگ درخت پاك، پاك و طاهر میباشد.
نظیر این حدیث را نیز از ابوامامه باهلی روایت كرده است.[3]