امّا اصحاب امام(علیه‌السلام) همان‌طور كه خود امام(علیه‌السلام) آنها را توصیف كرد و آنها نیز خودشان مكرّر اعلام كردند، به چیزی جز شهادت در راه امام(علیه‌السلام) راضی نمی‌شدند و همه آمده بودند كه در آن مهلكه، جان خویش را فدا كرده و به فوز شهادت نایل شوند. هدفشان از اینكه
قرآن، موضع مجاهدین در راه خدا و در ركاب پیغمبر را به آن توصیف كرده و می‌فرماید:
بالاتر بود. موقف آنها بین تسلیم و ترك حق و ترك امام یا شهادت در راه خدا خلاصه شده بود و آن رادمردان ایمان و شرف انسانیت، شهادت را اختیار كرده بودند و لحظه‌ای در آن تردید نكردند و به اینكه بر حق‌اند و شهادتشان در راه خداست و در این جنگ، زیان نمی‌كنند و كشته‌شدنشان در نزد خدا بی‌عوض نمی‌ماند، ایمان محكم داشتند؛ از این جهت حتّی یك تن از آنها در روز عاشورا میدان جنگ را خالی نكرد درحالی‌كه دشمنانشان هركجا خطر مرگ را می‌دیدند پا به فرار گذارده و می‌گریختند.
[1]. توبه، 52. «بگو: آیا دربارة ما، جز یكی از دو نیكی (پیروزی یا شهادت) را انتظار دارید؟».