پنجشنبه: 9/فرو/1403 (الخميس: 18/رمضان/1445)

شب عاشقان بی‌دل

شب عاشورا، خیام طاهرة حسین‌(علیه‌السلام) و لشكرگاه آن حضرت پر از صفا و معنویت و شوق لقاءالله بود؛ صدای دلنوازشان به مناجات، بلند بود و تهجّد و عبادتشان به انسانیت بها و ارزش می‌داد:

لَهُمْ دَوِیٌّ كَدَوِیِّ النَّحْلِ مَا بَیْنَ رَاكِعٍ وَسَاجِدٍ وَقَائِمٍ وَقَاعِدٍ.[1]

 

هیچ‌یك از آنها از اینكه فرداشب، زنده نیست متأسّف نبود؛ فقط آن غیرتمندان باشهامت از این جهت نگران و متأسّف بودند كه می‌دانستند فرداشب، این باعظمت‌ترین بانوان بیوت شرف و كرامت، اسیر دشمن می‌شوند و حمایت‌كننده‌ای ندارند.

 

[1]. ابن‌طاووس، اللهوف، ص57؛ امین عاملی، اعیان‌الشیعه، ج1، ص601. «برای آنان آوازی بود همانند آواز زنبوران درحالی‌كه برخی در حال ركوع، برخی در حال سجود، برخی در حال قیام و برخی در حال قعود بودند».

موضوع: 
نويسنده: