شب عاشورا، صدای عبادت و مناجات دلنواز حسین(علیه‌السلام) و اصحاب بزرگوارش صحرای كربلا را آكنده از عطر روحانیت، معنویّت، شور و شوق و توجّه به خدای متعال كرده بود؛ گروهی
پاكباز، دل از جان شسته و خود را به خدا فروخته و مطلوب و مقصود خود را یافته بودند و دعوت به قرآن، دعوت به حق، دعوت به محكوم‌كردن ظلم و استكبار و دعوت به نصرت حق و دفاع از نوامیس دین را لبّیك گفته بودند.
دعاهایشان همه مشحون به معرفت و حمد و شكر الهی بود؛ خالصانه‌ترین ستایش‌ها و نیایش‌ها همان بودند كه آن عزیزان درگاه خدا، به پیشگاه معبود حقیقی خود تقدیم می‌كردند.
آنان دلشان فارغ از همة اغیار، و پر از اخلاص و محبّت به او بود. آن حالی را كه داشتند مغتنم می‌دانستند و به آن معراجی كه عروج كرده بودند سرافراز و سربلند بودند.