در این دعا، كه جمله‌های توحیدی آن را بزرگان علما و اهل معرفت و ارتباط با حقایق عالی و معانی متعالی باید شرح بدهند و برهان قدرت ایمان، وثوق، اعتماد و امید امام(علیه‌السلام) به خداست، به نكته‌های بزرگی اشاره شده است.
اوّل: توحید در مقام وثوق و اعتماد و اتّكا؛ امام(علیه‌السلام) در اندوه‌ها تنها
خدا را پشتیبان و تكیه‌گاه خود می‌داند و به احدی غیر از خدا اعتماد و اتّكا ندارد.
دوّم: توحید در مقام رجا و امید؛ كه در این مرتبه و مقام نیز حسین(علیه‌السلام) در هر شدّت و سختی به او و حُسن قضای او امیدوار است.
سوّم: خدا را ستایش می‌نماید كه در همة حالات و همة همّ و غم‌ها، هموم و غموم او را برطرف ساخته و غصّه‌هایی كه دل را ضعیف می‌نماید و راه چاره در آنها بسته می‌شود و در آن دوست، شخص را وامی‌گذارد و دشمن، شماتت می‌نماید، برطرف فرموده است. در اینجا و در این موقف هولناك نیز از خدا می‌خواهد كه به او توان حفظ آن موقف را عطا كند و او را در تحمّل این‌همه مصیبت‌ها و بلیّات یاری فرماید كه تا پایان راه، همة این مدارج و معارج را خودش و اهل‌بیت و اصحابش با عزمی خلل‌ناپذیر طی نمایند، و مشتاقانه، یكایك گردنه‌های خوفناك این وادی را پشت سر گذاشته و پیش بروند؛ و بروند تا به جایی برسندكه دیگر این عقل‌های محدود ما از درك اوج آن عاجز است، و همة قلّه‌های عظمت را فتح نمایند.