شعار:
از بركت خون حسین(علیه‌السلام) تا ابد زنده است و ستمكاران و بی‌دینان و بدخواهان بندگان خدا را محكوم می‌نماید.
فریاد آن حضرت كه در آسمان و زمین پیچید و همه را به حفظ شرف و مجد انسانیت خواند، اكنون هم بلند است و رساتر و كوبنده‌تر به گوش می‌رسد كه فرمود:
الله اكبر! این كلمات چقدر بلند و شورانگیز است! چقدر نفس انسانی باید شجاعت داشته باشد و تا چه حدّ باید پایبند به عزّت، كرامت نفس، صبر و استقامت، رشد عقلانی و درك ملكوتی باشد تا بتواند در آن موقف كه همه عزیزانش در معرض مهلكة قطعی هستند و شریف‌ترین و عفیف‌ترین بانوان او در خطر اسارت می‌باشند، چنین اعلام وجود و اظهار شخصیت و توانایی نفس و قدرت روح نماید.
سَلَامُ اللهِ عَلَیْكَ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ بِأَبِی أَنْتَ وَأُمّی یَا لَیْتَنَا كُنَّا مَعَكَ فَنَفوُزَ فَوْزاً عَظِیماً.[3]
[1]. طبرانی، المعجم‌الکبیر، ج3، ص114؛ ابن‌شعبه حرانی، تحف‌العقول، ص245؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص68؛ طبری، دخائرالعقبی، ص150؛ مجلسی، بحارالانوار، ج44، ص381. «مؤمن را بایسته است كه خواهان دیدار خدا باشد براستی من مرگ (شهادت) را جز سعادت و زندگی با ستمگران را جز ننگ نمی‌بینم».
[2]. ابن‌طاووس، اللهوف، ص59. «آگاه باشید كه این فرومایه (ابن‌زیاد) و فرزند فرومایه، مرا در سر دو راهی شمشیر (شهادت) و ذلّت (زندگی) قرار داده است و هیهات! كه ما به زیر بار ذلّت برویم؛ زیرا خدا و رسولش و مؤمنان از اینكه ما پذیرای ذلّت باشیم، ابا دارند و دامن پاك مادران ما و مغزهای شخصیّت باغیرت و نفوس باشرافت پدران ما اجازه نمی‌دهند كه اطاعت افراد لئیم و پست را بر کشته‌شدن مردان بافضیلت، مقدّم بداریم».
[3]. یا اباعبدالله سلام خداوند بر تو باد، پدر و مادرم فدای تو، ای كاش با تو بودیم؛ پس به رستگاری بزرگ نائل می‌شدیم.