ای حسین(علیه‌السلام)! اسلام از تو زنده شد و قرآن از تو محفوظ ماند. تو ارزش و بهای انسانیت را نشان دادی و كریمة ﴿إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَموُنَ﴾[1] را تفسیر كردی.
ای حسین! اسلام غیر از تو ناصر و یاور و نجات‌بخشی نداشت؛ تو را صدا می‌كرد و به تو شكایت می‌نمود و این تو بودی كه به یاری اسلام شتافتی و گمراهی‌ها را برطرف كردی.
در آن اوضاع و احوالی كه بنی‌امیّه بر كشورهای اسلامی مسلّط شده بود، تمام وسایل تبلیغی را برای منحرف‌كردن مردم از توحید و اسلام و از اهل‌بیت(علیهم‌السلام) و برای تجدید عهد جاهلیت به كار گرفته بود. سكوت مرگبار و تسلیم در برابر آن وضع ناهنجار و آن‌همه استكبار و تجاهر به معاصی و گناهان، كه نمونة آن، همان یزید الخمور و یزید الفهود و یزید الفسق و الفجور بود، همه‌جا را فرا گرفته بود و تنها صدای حسین(علیه‌السلام)، كه صدای اسلام و صدای قرآن بود، عالم اسلام را بیدار كرد و صدای دلنواز شوق و اشتیاق او به شهادت در راه خدا، احیاگر اسلام شد.