ورود امام(علیهالسلام) به كربلا همراه با اهلبیت، آن شخصیّتهایی كه برای خدا، خلقی و بندهای عزیزتر از آنها در روی زمین نبود، ملحقشدن افرادی معدود از نخبگان و فرهیختگان عالم اسلام به آن حضرت،
مواضع اصحاب تا روز عاشورا، نیل به شهادت، شور و شوق و استقامت و پایداری آنها كه اگر جانشان هزار جان بود و جاننثاری در راه دین و نصرت امام(علیهالسلام) هزار بار بیشتر ممكن بود شیفته و مشتاق آن بودند، همه برای عالم انسانیّت، عبرت، درس و دستور زندگی شرافتمندانه و خداپسندانه است. مواقف بیمانند و حسّاس و استقبال آنان از تیغ، تیر، شمشیر، مرگ و شهادت، موقف حبیب، موقف عابس، موقف مسلم بن عوسجه، مواقف آن رجال بینظیر كه خود امام(علیهالسلام) در وصف آنها فرمود: «من اصحابی با وفاتر و نیكوكارتر از اصحاب خود نمیشناسم»[1]، مواقف بنیهاشم، موقف و بلكه مواقف حضرت ابیالفضل، موقف حضرت علیاكبر و موقف قاسم هرکدام مواقفی است كه تاریخ بشریّت به آن افتخار مینماید و آیة كریمة:
را تفسیر میكند. در این میان، مواقف بانوان هم بزرگ و عظیم بود؛ همه كوه استقامت و صبر و تحمّل، ذلّتناپذیر، پابرجا، امیدوار بر غلبة حق و موفّقیّت خود و مغلوبیّت حقیقی دشمن بودند.