پنجشنبه: 9/فرو/1403 (الخميس: 18/رمضان/1445)

باوفاترین اصحاب

ورود امام‌(علیه‌السلام) به كربلا همراه با اهل‌بیت، آن شخصیّت‌هایی كه برای خدا، خلقی و بنده‌ای عزیز‌تر از آنها در روی زمین نبود، ملحق‌شدن‌ افرادی معدود از نخبگان و فرهیختگان عالم اسلام به آن حضرت،

 

مواضع اصحاب تا روز عاشورا، نیل به شهادت، شور و شوق و استقامت و پایداری آنها كه اگر جانشان هزار جان بود و جان‌نثاری در راه دین و نصرت امام‌(علیه‌السلام) هزار بار بیشتر ممكن بود شیفته و مشتاق آن بودند، همه برای عالم انسانیّت، عبرت، درس و دستور زندگی شرافتمندانه و خداپسندانه است. مواقف بی‌مانند و حسّاس و استقبال آنان از تیغ، تیر، شمشیر، مرگ و شهادت، موقف حبیب، موقف عابس، موقف مسلم بن عوسجه، مواقف آن رجال بی‌نظیر كه خود امام‌(علیه‌السلام) در وصف آنها فرمود: «من اصحابی با وفاتر و نیكوكارتر از اصحاب خود نمی‌شناسم»[1]، مواقف بنی‌هاشم، موقف و بلكه مواقف حضرت ابی‌الفضل، موقف حضرت علی‌‌اكبر و موقف قاسم هر‌کدام مواقفی است كه تاریخ بشریّت به آن افتخار می‌نماید و آیة كریمة:‌

﴿إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَموُنَ﴾[2]

را تفسیر می‌كند. در این میان، مواقف بانوان هم بزرگ و عظیم بود؛ همه كوه استقامت و صبر و تحمّل، ذلّت‌ناپذیر، پابرجا، امیدوار بر غلبة حق و موفّقیّت خود و مغلوبیّت حقیقی دشمن بودند.

 

[1]. «أَمَّا بَعْدُ فَإنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَابَاً أَوْفَی وَلَا خَیْراً مِنْ أَصْحَابِی». مفید، الارشاد، ج2، ص 91؛ ابن‌نماحلی، مثیرالاحزان، ص38؛ طبرسی، اعلام‌الوری، ج1، ص455؛ ابن‌اثیر جزری، الکامل فی التاریخ، ج4، ص 57.

[2]. بقره، 30. «من به آنچه شما علم ندارید آگاهم!».

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: