به تعبیری می‌توان گفت كه ظهور و رجعت، همه مكمّل بعثت و واقعة ولایی ـ تاریخی غدیر و برنامه‌ای است كه سیّدالشّهدا(علیه‌السلام) اجرا فرمود. از بعضی روایات و القاب آن حضرت و از پیوستگی این معانی و ربط این برنامه‌ها با سیره و عمل شخص حضرت رسول اكرم(ص)، ائمة طاهرین(علیهم‌السلام) و حضرت صدیقه(علیها‌السلام) آشكار می‌شود كه آنها در عین استقلال، با هم مرتبط بوده و هدف از همه، تحقّق اغراض الهی است. «لَا یَعْلَمُ تَفَاصِیلَهَا وَعِظَمَ مَا فِیهَا مِنَ الْأَسْرَارِ إِلَّا الله وَالَّذِینَ اخْتَصَّهُمْ بِهِ».
سخن را در این موضوعِ كثیرالمطالب و وسیع‌الابعاد آنها با روایتی به پایان می‌رسانیم كه در آن فضل نصرت سیّدالشهدا(علیه‌السلام) به نصرت حضرت مهدی(علیه‌السلام) تشبیه شده است و از آن استفاده می‌شود كه ظهور حضرت مهدی(علیه‌السلام) ادامة همان موقف آن امام مظلوم است.
روایت را خود حضرت امام‌حسین(علیه‌السلام) درضمن خطبه‌ای برحسب بعضی كتب مقاتل انشا فرموده‌اند. آن حضرت از جدّ بزرگوارشان حضرت رسول‌الله(ص) روایت فرموده است به این لفظ:
[1]. سپهر، ناسخ‌التواریخ، ج2، ص160؛ بهبهانی، الدمعة‌الساكبه، ج4، ص271. «هركس با نفس خویش با ما یاری کند فردا در بهشت با ماست درحالی‌كه از خشم خدای رحمان رهایی یافته است؛ به تحقیق جدّم - رسول خدا كه صلوات خدا بر او و خاندانش باد - فرمود: فرزندم حسین در كربلا غریبانه و تنها و تشنه به شهادت می‌رسد هركس او را یاری كند مرا و فرزندش مهدی را یاری نموده است».
[2]. پیام به مناسبت حلول محرّم‌الحرام 1428 هـ . ق.