حقیر، با كسب اجازه از عزیزان خودم، مدّاحان اهل‌بیت(علیهم‌السلام) ، در این مجال اندك به مواردی كه باید بدان توجه شود اشاره می‌نمایم:
1. هدف مدّاحان باید ترویج دین، نشر معارف، ذكر مصائب اهل‌بیت(علیهم‌السلام) و كسب درجات معنوی و اجر و ثواب الهی باشد و در مقام معاملة این كار عظیم و ثواب‌های بزرگ آن با امور مادّی نباشند و
بدانند كه خدمات مخلصانه‌ای را كه انجام می‌دهند اگر با تمام دنیا هم معامله نمایند، مغبون می‌شوند.
2. مطالبی را كه می‌گویید و هر سخنی را كه در هر رابطه، حتّی تعریف از اشخاص بر زبان می‌آورید حقّ باشد و سعی كنید زبانتان به باطل نرود و آیة كریمة: ﴿مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ﴾[1] را مدّنظر قرار دهید.
3. سعی شود اشعار مدایح و مراثی كه خوانده می‌شود از جهت مضمون، معنویّت و پیام، بلند و عالی و برگرفته از هدایت‌های قرآنی و روایی باشد و اشعار، ضعیف و متضمّن مضامین سست، خرافی و بی‌مصدر نباشد.
4. از اشعار اغراق‌آمیز و غلوّگونه و شعارهای غالیانه و اشعار به‌اصطلاح عرفانی و صوفیانه كه برخی عقاید باطله را القا می‌نمایند باید جدّاً پرهیز نمود.
5. باید مدّاحی شعبه‌ای از تبلیغات دینی و مدّاحان محترم واسطة رساندن معارف دین و پیام های ائمّه معصومین(علیهم‌السلام) باشند. ازاین‌رو چاكران بااخلاص آستان مقدّس حسینی اوّلاً در تصحیح عقاید و ثانیاً تهذیب اخلاق خود كوشش فراوان نمایند كه با سیما، سیره و عمل نیز بر تأثیر مضامینی كه به شعر یا به نثر القا می‌كنند بیفزایند و مصداق: اَلْمَوْعِظَةُ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ قَلْبٍ وَقَعَتْ فِی قَلْبٍ[2] گردد.
6. بدیهی است آنچه بیشتر، نهاد مدّاحی را مطرح كرده و سبب ظهور آن بوده و هست، مدح اهل‌بیت(علیهم‌السلام) و به‌خصوص ذكر مصیبات آن بزرگواران و به ویژه مصائب حضرت سیّدالشّهدا(علیه‌السلام) است كه حتّی در مختصرترین صورت آن، موجب بهشت می‌شود امّا مدّاحان گرامی باید برای بیدار‌کردن مردم و رشد عقلانی و فكری آنها از اشعار بامعنا و معرفت‌بخش و پندآموز در ستایش، حمد و تذكر نعمت‌های الهی استفاده نمایند.