ابن عبدالبر و ابناثیر از مصعب زبیری روایت کردهاند که میگفت:
«حسین بافضیلت و متمسّک به دین بود و نماز و روزه و حجّ او بسیار بود».[1] عبدالله بن زبیر در وصف عبادت او گفت: «حسین در شب، بیدار و در روز، روزهدار بود».[2]
عقّاد میگوید: «علاوه بر نمازهای پنجگانه، نمازهای دیگر نیز به جا میآورد و علاوه بر روزه ماه رمضان، در ماههای دیگر هم روزهایی را روزه میگرفت، و در هیچ سال حجّ خانه خدا از او فوت نشد مگر آنکه ناچار به ترک شده باشد».[3]
در شبانهروز، هزار رکعت نماز به جای میآورد، و بیستوپنج مرتبه پیاده حجّ گذارد[4] و این دلیل کمال عبادت و خضوع او به درگاه خداست. روزی از روزها، رکن کعبه را گرفته بود و بدینگونه دعا و اظهار بندگی و ذلّت به درگاه خدای عزیز میکرد و او را مدح و ثنا و ستایش مینمود:
«خدایا! مرا نعمت بخشیدی و مرا شکرگزار نیافتی، به بلا گرفتارم نمودی و با ترک شکرم، نعمتت را از من نگرفتی و سلب نکردی و با ترک صبرم شدّت بلا را ادامه ندادی. پروردگارا! از کریم غیر از کرم صورت نپذیرد».
اگر کسی بخواهد حال دعا و پرستش و مسکنت آن امام مجاهد مظلوم را در درگاه خدا بداند کافی است که به همان دعای معروف عرفه رجوع نماید.[6]
[1]. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج1، ص397؛ ابناثیر جزری، اسدالغابه، ج2، ص20.
[2]. عقّاد، ابوالشهداء، ص145.
[3]. عقّاد، ابوالشهداء، ص145.
[4]. یعقوبی، تاریخ، ج2، ص226؛ سبط ابن جوزی، تذکرةالخواص، ص211؛ ابیالفداء، تاریخ، ج1، ص191.
[5]. مجلسی، بحارالانوار، ج 69، ص197 ـ 198؛ مرعشی نجفی، شرح احقاقالحق، ج11، ص595؛ ج19، ص420ـ421؛ ج27، ص203.
[6]. ابنطاووس، اقبالالاعمال، ج 2، ص 74ـ87؛ کفعمی، المصباح، ص 671 ـ 681؛ همو، البلدالامین، ص 251ـ258؛ مجلسی، زادالمعاد، ص 173ـ182.