سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

عزم حسینی

امام‌حسین‌(علیه‌السلام) در اینجا نیز مانند جدّ و پدرش از تمام كسانی كه برای حقّ و به نام عدل قیام كردند برنده میدان بود، و وقتی با همه نوع خطری مواجه شد و هرگونه اسبابی كه دیگران را ناچار به تسلیم می‏ساخت فراهم گشت، فرمود:

«لَا وَاللهِ لَا اُعْطِیكُمْ بِیَدِی إِعْطَاءَ الذَّلِیلِ، وَلَا أَفِرُّ فِرَارَ الْعَبِیدِ یَا عِبَادَ اللهِ إِنِّی عُذْتُ بِرَبِّی وَرَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ. أَعُوذُ بِرَبِّی وَرَبِّكُمْ مِنْ كُلِّ مَتَكَبِّرٍ لاَ یُؤْمِنُ بِیَوْمِ الْحِسَابِ»؛[1]

«نه، به خدا سوگند! به خواری دست در دست شما نمی‏گذارم و چون بندگان از جهاد فرار نمی‏كنم. ای بندگان خدا! من پناه می‏برم به پروردگار خودم و پروردگار شما از اینكه مرا سنگ‌باران كنید، و پناه می‏برم به خدا از هر متكبری كه ایمان به روز قیامت ندارد».

 

و نیز فرمود:

«ثُمَّ، (أَیْمُ اللهِ)، لَا تَلْبِثُونَ بَعْدَهَا إِلَّا كَرَیْثِ مَا یُرْكَبُ الْفَرَسُ حَتَّی تَدُورَ بِكُمْ دَوْرَ الرَّحَى، وَتَقْلُقُونَ بِكُمْ قَلَقَ الْمِحْوَرِ عَهْدٌ عَهِدَهُ إِلَى أَبِی عَنْ جَدِّی. «فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ، وَشُرَكَائَكُمْ ثُمَّ لَا یَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَیْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَیَّ وَلَا تُنْظِرُونَ. إِنِّی تَوَكَّلْتُ عَلَى اللهِ رَبِّی وَرَبِّكُمْ مَا مِنْ دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا إنَّ رَبِّی عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ»؛[2]

«به خدا سوگند! بعد از من درنگ مكنید مگر به مقداری كه كسی بر اسب نشیند، تا روزگار بر شما چون آسیاب گردد و چون محور، مضطرب شوید؛ عهدی است كه پدرم از جدّم مرا به آن خبر داده است. پس شما كار خود را فراهم كنید و همكارانتان را گرد آورید و بر من بتازید و مرا مهلت ندهید، من بر خدایی كه پروردگار من و شماست توكّل كرده‏ام، هیچ جنبنده‏ای نیست مگر آنكه ناصیه او به دست خداست، به‌درستی‌كه پروردگار ‌من بر صراط‌ مستقیم است».

 

[1]. طبری، تاریخ، ج4، ص323؛ مفید، الارشاد، ج2، ص98؛ طبرسی، اعلام‌الوری، ج1، ص459؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص7؛ علایلی، سموالمعنی، ص117.

[2]. اشاره به آیه 71 سوره یونس و آیه 56 سوره هود؛ ابن‌نما حلی، مثیرالاحزان، ص40 – 41؛ ابن‌طاووس، اللهوف، ص59 – 60.

نويسنده: 
کليد واژه: