جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

صبر بر بلا

این نوع صبر، از صبر بر جراحات و آلام بدنی به‌مراتب دشوارتر و طاقت‌فرساتر است. امّا امام‌حسین(علیه‌السلام)، كه صبر و شكیبایی‌اش از كوه‌های عالم بیشتر بود، در داغ مرگ جوانان و برادران و مصیبت بهترین اصحاب و یاران كه همه را با لب تـشنه در پـیش رویش به فجیع‏ترین وضعیتی به شهادت می‌رساندند و بدنشان را پاره‌پاره می‏كردند، صبری كرد كه از آغاز عالم تابه‌حال، چنان صبری از كسی آشكار نشده است.

آغوش آن امام، قتلگاه طفل شش‌ماهه‌اش گردید.

 برادرزاده سیّد شهیدان كربلا در آغوش آن امام‌ مظلوم به شهادت رسید.

كودك خردسال دیگرش را كه لرزان از خیمه بیرون آمده بود با ضربت عمود، تشنه‌كام كشتند.

او در تمام این مصیبات جانكاه، صبر ‏كرد؛ حتّی كودكی را كه شمشیر دشمن دستش را قطع كرده بود مانند مردان دنیادیده امر به صبر می‏كرد و می‏فرمود:

«یَا ابْنَ أَخِی! إِصْبِرْ عَلَی مَا نَزَلَ بِكَ، وَاحْتَسِبْ فِی ذَلِكَ الخَیْرَ».[1]

«ای برادرزاده من! صبر كن بر آنچه‌ كه بر تو (از بلاها و مصیبت‏ها) وارد شده و اینها را خیر حساب كن».

 

امام‌حسین‌‌(علیه‌السلام) اهل‌بیتش را در معرض اسیری می‏دید و بااینكه این مصیبت برای او كه مجسّمه غیرت و مردانگی بود، بسیار سخت و جانگداز می‌نمود، صبر فرمود و آنها را به صبر، وقار، خاموشی و خویشتن‌داری سفارش می‏كرد و به رحمت خدا مژده داده و می‏فرمود:

«وَرَحْمَةُ اللهِ ونُصْرَتُهُ لُا تُفَارِقُكُمْ فِی الدُّنْیَا وَلَا فِی‌الْآخِرَةِ»؛[2]

 

[1]. طبری، تاریخ، ج4، ص344؛ مفید، الارشاد، ج2، ص110؛ ابن‌نما حلی، مثیر‌الاحزان، ص56؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص54.

[2]. سپهر، ناسخ‌‌التواریخ، ج6، جزء2، ص360. «رحمت و یاری خدا در دنیا وآخرت از شما جدا نشود».

نويسنده: 
کليد واژه: