سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

مصیبت چهارم

وقتی که امام‌حسین(ع)، پسر ناکام خود را دید که با بدن پاره‌پاره و فرق شکافته و لب‌های خشکیده در میان خاک و خون افتاده و مشغول جان‌دادن است، بی‌اختیار چنان صیحه برکشید و فریادی برآورد که دوست و دشمن به حال او گریستند.

پس خود را از اسب در انداخت وَوَضَعَ خَدَّهُ عَلَی خَدِّه؛ از شدّت بی‌تابی، روی مبارک بر عارض چون ماه علی گذاشت و شمس و قمر را به هم تلاقی داد. راوی می‌گوید: طولی نکشید که امام‌حسین‌(علیه‌السلام) روی خود را برداشت و خون فرق علی بر روی مبارکش جاری بود؛

یقین شد صافی آن‌سان حالت شاه
 

 

که اشکش شد بماهی آه بر ماه
 

 
موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: