سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

عصر غیبت، خطرات و مخاطرات

سعادتمندان و مؤمنانی را كه در ایمان، ثابت‌قدم می‌باشند و در این مكتب انسان‌ساز غیبت، خود را می‌سازند، حوادث گوناگون، فشارها و سختی‌ها تكان

 

نمی‌دهد؛ ایمانشان را متزلزل نمی‌سازد و مانند كوه در برابر بادهای تند و شدید، پایدار وبرقرارند و از افراد سست‌ایمان و ضعیف‌الاراده، جدا و ممتاز می‌گردند.

هر‌چه تمسّك به دین و دین‌داری دشوارتر شود و با انواع محرومیت‌های ظاهری توأم گردد ایمان و تعهّد آنها قوی‌تر می‌شود و صدق و راستی احادیثی كه در آنها از وقایع دورة غیبت، شیوع بعضی معاصی و ملاهی و غنا و موسیقی، از وضع بعضی جوانان و بانوان، از اختلاط زن و مرد و امور دیگر خبر داده‌اند بر ایشان روشن‌تر می‌شود.

در آن شرایط برحسب بعضی روایات، تا آنجا نگه‌داری دین، سخت و دشوار می‌گردد كه مانند نگه‌داشتن آتش در كف دست می‌شود،[1] یا چنان‌كه در حدیث دیگر است:

«إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَیْبَةً، اَلْمُتَمَسَّكُ فِیهَا بِدِیِنِهِ كَالْخَارِطِ لِلْقَتَادِ».[2]
 

[1]. احمد بن حنبل،‌ مسند، ج2، ص390 – 391؛ مقریزی، امتاع‌الاسماع، ج12، ص335؛ هیثمی،‌ مجمع‌الزوائد، ج7، ص281.‌

[2]. ابن‌بابویه، الامامة و التبصره، ص126؛ کلینی، الکافی، ج1، ص335؛ مسعودی، اثبات‌الوصیه،  ص267؛ صدوق، کمال‌الدین، ص346؛ فیض کاشانی، الوافی،‌ ج2، ص405؛ حر عاملی، اثبات‌الهداة، ج5، ص54. «برای صاحب این امر [امام مهدی(علیه‌السلام)] غیبتی است و كسی كه بخواهد دینش را حفظ كند، مانند کسی است که دست خود را به خارهای درخت قتاد بکشد».

موضوع: 
نويسنده: