جهانی كه هر بخش كوچك و بزرگ، هر موجود مرئی و نامرئی، هر انسان و حیوان، هر درخت و برگ درخت، هر شكوفه و میوه، سنگ و سنگریزه، هر كوه و معدن، اقیانوس، دریا و رودخانه و هر جاندار دریایی، آسمانی و زمینی آن، خود جهانی بزرگ و حاوی خوّاص، عجایب و آیات بسیار است.
در چنین جهانی كه قلم بشر از توصیف واقعی آن ناتوان است و شمار و عدد حروف و كلمات بیحدّوحصر آن را، كه كتاب تكوین و
كتاب خلقت است، خالق قادر عالم چنین توصیف فرموده است:
﴿قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَاداً لِكَلِمَاتِ رَبّی لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّی وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَداً﴾[1]
[1]. كهف، 109. «بگو، اگر دریا برای [نوشتن] كلمات پروردگارم، مركّب باشد، بیشك آن دریا، پیش از به پایان رسیدن كلمات پروردگارم، به پایان میرسد، ولو آنكه مددی همانند آن به میان آوریم».