سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

معرفت ولیّ خدا، نیاز همه ما

امروز جامعة ما، جوانان ما، همة ما، به آشنایی به این مكتب، به دیدن این مدرسة الهی محتاجیم، باید معرفت خود را به امام‌زمان و ولیّ دوران كامل و كامل‌تر كنیم.

پیامبر اكرم‌(ص) می‌فرماید:

«مَنْ مَاتَ وَلَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ میتَةً جَاهِلِیَّةً».[1]

و درحدیث دیگر است:

«فَلْیَمُتْ إِنْ شَاءَ یَهُودِیّاً وَإِنْ شَاءَ نَصْرَانِیّاً».[2]

این تأكید، بسیار هشداردهنده است، باید امام‌زمان را بشناسیم، آیات و روایاتی را كه مربوط به آن حضرت است بخوانیم و مطرح كنیم؛ در منابر، در سخنرانی‌ها و در مقالات این مقوله را شرح و بسط دهیم. راجع به غیبت آن حضرت و خصوصیّات این عصر و امتحانات و برنامه‌هایی كه هست و تخلیص و تمحیصی كه پیش می‌آید آگاه باشیم؛ باید در حدّ توان به مقاصد آن حضرت، آشنا

 

شویم، از صدها كتاب كه از پیش از ولادت آن حضرت تا زمان ما نوشته شده، بهره بگیریم.

در حدیث است:

كه از حضرت سیّدالشهدا، امام‌حسین‌(علیه‌السلام) سؤال شد:

یَا ابْنَ رَسوُلِ اللهِ بِأَبِی أَنْتَ وَاُمِّی فَمَا مَعْرِفَةُ اللهِ؟

معرفت خدا چیست؟[یعنی به چه چیز كامل می‌شود؟]

فرمود:

«مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمْ الَّذِی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طَاعَتُهُ».[3]

معرفت اهل هر زمان و عصر به امامشان معرفة‌الله است؛ چون بدون معرفت امام، معرفت خدا، چنان‌كه سزاوار است، فراهم نمی‌شود.

«بِكُمْ عَبَدَ اللُه وَبِكُمْ عَرَفَ اللُه».

 باید این فرهنگ امام‌شناسی كه تكمیل خداشناسی، پیغمبرشناسی و اسلام‌شناسی است، در جامعه هرچه بیشتر ترویج شود.

قَالَ مَوْلَانَا الْإِمَامُ الْهِمَامُ أَبُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ الْعَسْكَرِیُّ عَلَیْهِ وَعَلَى آبَائِهِ الطَّاهِرینَ وَخَلَفِهِ خَلِیفَةِ رَبِّ الْعَالَمِینَ صَلَوَاتُ اللهِ وَرُسُلِهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَخَلْقِهِ أَجْمَعِینَ:

 

 «وُلِدَ وَلِیُّ اللهِ وَحُجَّةُ اللهِ عَلَى خَلْقِهِ وَخَلِیفَتِی مِنْ بَعْدِی فِی لَیْلَةِ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ سَنَةَ خَمْسٍ وَخَمْسِینَ وَمِأَتَیْنِ عِنْدَ طُلُوعِ الْفَجْرِ وَأَوَّلُ مَنْ غَسَلَهُ رِضْوَانُ خَازِنُ الْجَنَّةِ وَجَمْعٌ مِنَ الْمَلَائِكَةِ الْمُقَرَّبینَ بِمَاءِ الْكَوْثَرِ وَالسَّلْسَبِیلِ ثُمَّ غَسَلَهُ عَمَّتِی الْحَكِیمَةُ بِنْتُ الْإِمَامِ مُحَمَّدِ بْنِ‌ عَلِیٍّ ‌الرِّضَا(علیه‌السلام)».[4]
 

[1].صدوق، کمال‌الدین، ص409؛ خزاز قمی، کفایة‌الاثر، ص296؛ ابن‌حمزه طوسی، الثاقب فی المناقب، ص495؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج1، ص212؛ ج3، ص18؛ محدّث نوری، کشف‌الاستار، ص78 -79. «هركس بمیرد، درحالی‌كه امام عصر خود را نشناخته باشد، به مرگ جاهلی مرده است».

[2]. فخر رازی، المسائل‌الخمسون فی اصول‌الدین، ص71، مسأله 47. «پس بمیرد؛ خواه یهودی بمیرد و خواه مسیحی بمیرد».

[3]. صدوق، علل‌الشرائع، ج1، ص9؛ ر.ک: کراجکی، کنزالفوائد، ص151؛ حلوانی، نزهة‌الناظر، ص80؛ مجلسی، بحارالانوار، ج5، ص312؛ ج23، ص83، 93. «معرفت اهل هر زمان و عصر به امامشان، معرفت خداست».

[4]. صافی گلپایگانی، منتخب‌الاثر، ج2، ص393 – 394. آقای ما امام بزرگوار ابومحمد حسن بن علی عسکری که درود خدا و پیامبران و فرشتگان و همه آفریدگانش بر او بر پدران پاکش و جانشینش، خلیفه خدای جهان باد فرمود: «ولیّ و حجّت خدا بر مردم و جانشین من پس از من در شب نیمه‌ ماه شعبان سال دویست‌و‌پنجاه‌وپنج هنگام طلوع سپیده‌دم از مادر زاده شد و اوّلین کسی که او را شستشو داد رضوان خازن بهشت و گروهی از فرشتگان مقرّب خدا بودند که آن جناب را با آب کوثر و سلسبیل شستند، سپس عمّه‌ام حکیمه خاتون دختر امام محمد بن علی‌الرضا(علیه‌السلام) او را شست».

موضوع: 
نويسنده: