تأمّل در تاریخ رجال موفّق، نشان میدهد که رمز مهمّ پیشرفت آنان، ناامیدنشدن و امیدواری به موفّقیت بوده است؛ از آن روزی که اسلام تنها با شخص پیامبر و امیرالمؤمنین و خدیجه(علیهمالسلام) بود تا فتح
مکّه و سپس فتوحات دیگری که نصیب مسلمانان در شرق و غرب جهان شد، همواره در غزوات و جنگها، و در شدّتها و سختیها، نویدها و وعدههای حضرت رسول اکرم(ص) که این دین به پیش میرود و صیت و صوت آن جهانگیر میشود، و به هر نقطهای که شب یا روز به آنجا رسیده باشد، میرسد ـ نگهدار قلوب مسلمانان بود؛ چنانچه نوید به اینکه دین حقّ اسلام بر کلّ ادیان، ظاهر و غالب میشود و در تأکید بر وقوع این غلبة جهانگیرـ که به دست حضرت ولیّ عصر صاحبالامر - ارواح العالمین له الفداء - صورت وقوع مییابد ـ فرمودند:
«اگر از دنیا فقط یک روز باقی بماند خدا آن روز را آنقدر طولانی مینماید تا آن شخصیّتی که همنام پیغمبر و از فرزندان پیغمبر(ص) یعنی علی و زهرا است ظاهر فرماید و بهوسیله او دنیا را پر از عدل و داد نماید چنانچه از ظلم و جور پر شده باشد».[1]
[1]. مفید، الارشاد، ج2، ص340 – 341؛ فتّال نیشابوری، روضةالواعظین، ص261؛ سیوطی، الجامعالصغیر، ج2، ص438؛ ما حوزی، الاربعین، ص208. (با اندک تفاوتی در عبارت).