این نوید، مسلمانان را در انتظار آینده و روز خلاص و نجات گذارده تا با ایمان به این حقیقت، در هر عصر و زمان و تحت هر
شرایطی، دست از اسلام نکشند؛ به عقب باز نگردند؛ به چپ و راست متمایل نشوند و انتظار آن روز را از افضل اعمال بلکه افضل از جهاد بدانند؛ انتظار هم جهاد است و هم استقامت است؛ هم صبر و مقاومت است؛ هم عمل است و هم حرکت است و هم عبادت.
مظاهر آن در اعتقادات، معرفت به خدا، معرفت نبوّت و نبوّت ختمیه و معرفت به امامت و مخصوصاً امامت امامزمان و معرفت و ایمان به معاد و سایر عقاید حَقّه است.
این معارف و این عقاید همه امیدبخش و نشاطآفرین است؛ قلب را نورانی مینماید و عقبگرد و واپسگرایی و ناامیدی را از میان میبرد.
این نگاه به آینده، و امید به وعدههای قرآنی و سنّت غیر قابل تغییر الهی، مثل نصوص:
و آیات متعدّد دیگر همه نگهدارندة شیعیان در مواضع ولایی و ایمانی و استقامت و مقاومت در دورانهای حکومتهای بنیامیّه و بنیعبّاس و ستمگران بیباک تاریخ بوده است.
[1]. انفال، 8. «تا حقّ را تثبیت کند و باطل را از میان بردارد هرچند مجرمان را خوش نیاید».
[2]. انفال، 7. «خداوند میخواهد با کلمات خود، حقّ را تقویت و ریشة باطل را قطع کند».
[3]. توبه، 32. «آنها میخواهند نور خدا را با دهان خویش خاموش کنند؛ ولی خداوند جز این نمیخواهد که نور خود را کامل کند؛ هرچند کافران ناخشنود باشند».
[4]. صف، 8. «آنها میخواهند نور خدا را با دهان خویش خاموش کنند ولی خداوند، نور خود را کامل میکند؛ هرچند کافران ناخشنود باشند».