اما این برنامهها و شعارها مثل سایر مراسم و شعایر و پدیدههای این عالم، مركّب از ظاهر و باطن، صورت و معنا، و جسم و روح است؛ ظاهر، صورت و جسم آنها همین چراغانیها، جشنها، مدیحهسراییها، مدیحهخوانیها، اجتماعات و محافل و مجالس و فریادهای تكبیر و تهلیل و صلوات است كه همه شورانگیز، روحبخش و حركتآفرین است و باطن و معنای این مظاهر هم دعوتها و پیامهایی است كه خطاب به همگان دارند؛ پیامهایی سازنده، هدایتبخش، عزّتآفرین؛ پیامهایی برگرفته از قرآن كریم و احادیث شریفه؛ این پیامها را باید
درضمن انجام این برنامههای ایّام مهدویه دریافت كنیم و از این ظواهر به حقایق عالی و شعور و بیداری كامل برسیم.
پیامها هم فردی و راجع به خود اشخاصی است كه در این مراسم حضور و شركت مییابند، و هم راجع به جامعة شیعه و مسلمانان جهان است و هم مخاطبش كل دنیا و همة مردم جهان و مخصوصاً مستكبران و زورگویان است.
همة اصناف و اقشار، علمای اعلام، زعما، حوزههای علمیّه، وعّاظ و طلّاب، دانشگاهیان، استادان، دانشجویان، نویسندگان، صدا و سیما، ارباب قلم و روزنامهها، نشریات و مجلّات، بازرگان، كشاورز، صنعتگر، همه باید پیامهای این عید سعید را در ارتباط با وظایف شخصی و اجتماعی و سیاسی خود دریافت دارند و به گوش دل ندای آقا و مولای خود را كه سخت نگران احوال و اوضاع است، بشنویم.