ایّام‌الله و روزهایی که در دور سال به مناسبت‌هایی، عزیز و گرامی و مبارک می‌باشند، فرصت‌های خوبی هستند که اگر از آنها برای کسب برکات و نوسازی شعایر و تجدید حیات حقیقی و تقویت مبانی اصولی و رشد ایمانی و اخلاقی و شعور انسانی و تعمیم ملکات فاضله و همبستگی اجتماعی و برادری و اخوّت دینی استفاده شود، ثمرات بزرگ آن در جهت ساختن یک جامعة نیرومند، مستقلّ، زنده و پویا در مسیر ترقّی و کمال بیشتر چشمگیر خواهد بود.
ماه مبارک شعبان به‌واسطة اعیاد و زادروزهای مبارک، دارای تلألؤ خاصّ و جلوه‌های ویژه می‌باشد. روز مقدّس میلاد سَرور احرار، «بِحَقِّ الْحُسَیْنِ الَّذِی بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیكَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَكَ مِنْ حِیرَةِ الظَّلَامِ وَالظَّلَالِ إِلَى الْهُدَى»[1]، سیدالشهدا(علیه‌السلام) فرصت، مکتب و مدرسی است و درس‌هایی که از آن می‌توان آموخت همیشه و در طول تاریخ انسانیت مورد نیاز و کوبندة ظلم، استعلا و استکبار است.
[1]. «کسی که خون دل خویش را در راه تو (خدا) تقدیم کرد تا بندگانت را از سرگردانی تاریکی و گمراهی، نجات دهد».