بسم الله الرحمن الرحیم

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَصَلَّى اللهُ عَلَى مُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ تَسْلِیماً.

«اَللَّهُمَّ وَنَحْنُ عَبِیدُكَ التَّائِقُونَ إِلَى وَلِیِّكَ المُذَكِّرِ بِكَ وَبِنَبِیِّكَ، خَلَقْتَهُ لَنَا عِصْمَةً وَمَلَاذاً، وَأَقَمْتَهُ لَنَا قِوَاماً وَمَعَاذاً، وَجَعَلْتَهُ لِلْمُؤْمِنِینَ مِنَّا إِمَاماً، فَبَلِّغْهُ مِنَّا تَحِیَّةً وَسَلَاماً، وَزِدْنَا بِذَلِكَ یَا رَبِّ إِكْرَاماً»؛[1]

«بارالها! ما بندگان ناتوان توییم كه به ولىّ تو كه (دیدار و یادش) تو را و پیغمبرت را به یاد آرد، پناهنده و مشتاقیم، تو او را براى ما پناهگاه و تكیه‌گاه آفریدى و وى را براى بقاى ما ملجأ و نگهدار، و براى مؤمنین از ما، پیشواى مفترض‌الطاعه قرار دادى، پس از ما به حضرت او درود و سلامى فرست و مهربانى و نوازش خود را به ما بدین وسیله افزون فرمای».

                            «قسمتى از دعاى ندبه»