هویّت حقیقی مخلوق و ممكن‌الوجود، فقر و نیاز به خالق و واجب‌الوجود - جلّت أسماءه وعظمت آلاؤه - می‌باشد و كمال انسان نیایش و احساس و التفات به این فقر و اظهار حاجت و اعتراف به این هویّت است. انسان هرچه بیشتر در این وادی سیر نماید و در خودشناسی و خداشناسی مراتب بالاتری را كسب كند و این نیاز ذاتی خود را به خالق خویش و بی‌نیازی او - عزّ اسمه - را در پرتو معرفت صفات جلالیّه و جمالیّة او بیشتر درك نماید مقامش اعلی و ارفع می‌شود:
|
به پیش آنكه بی‌پیوند و خویش است |
|
هر آن را معرفت بیش است پیش است |